Glamping XXL met een samengesteld groot gezin

Glamping XXL, na de afgelopen dagen kan ik er als de beste over meepraten. Met negen mensen zaten we in een huurbusje op weg naar camping Waikiki in Noord-Italië, waar twee lodgetenten van Glamping4all op ons stonden te wachten. Nu ben ik terug na tien dagen luxe kamperen, zijn mijn kinderen weer naar hun vader en moet ik afkicken. Niet alleen van de warmte, pizza’s en ijsjes, maar vooral van de drukte en gezelligheid. Maar weet je? Stiekem geniet ik ook best een beetje van de stilte en rust in huis ;-).

Busje komt zo

Het begon allemaal met het busje dat we gehuurd hadden. Een negenzitter met precies een plekje voor ons allemaal, en warempel ook nog plaats voor de nodige zwembroeken en zomerjurkjes. Gewapend met Google Maps, liters ranja en veertig gesmeerde broodjes vertrokken we om drie uur ’s nachts uit Nederland. Het idee was dat de kinderen dan nog mooi even een paar uurtjes slaap konden meepikken. De praktijk was iets anders. De een had de zitting van de stoel nog niet onder gepiest of de ander riep alweer dat hij dorst had. Ik was druk met de catering, de gordels en de radiozenders. Met het verdelen van Donald Ducks en puzzelboekjes, het bepalen wie er de komende twee uur voorin mocht zitten en het corrigeren van elkaar irriterende kinderen. Het voelde een beetje alsof we een animatieteam waren. Als een tien dagen durend kinderfeestje of een rijdend kinderdagverblijf. Afijn, je snapt mijn punt.

De attractie van de camping

Was het het fijne zwembad? Het actieve animatieteam, de speeltuin of het voetbalveld? Welnee. Met zeven kinderen waren wij zelf de grootste attractie van de camping. Ik weet nu hoe het voelt om aangestaard te worden door mensen die overduidelijk medelijden met je hebben. Die begripvolle blik van de moeder in de rij bij de Lidl, toen wij zo nodig met z’n allen boodschappen moesten doen. De hoofdschuddende badmeester die ons zag tobben met zonnebrand en opblaaskrokodillen. De ober die ons voorzag van negen halve liters ijsthee en de zuchtende ijscoman die er halverwege onze bestelling geen touw meer aan vast kon knopen. Het leek wel of ze voor het eerst in hun leven twee volwassenen met zeven kinderen tegenkwamen…



Het was 34 graden en we vulden onze dagen met zwemmen, broodjes smeren, pleisters plakken en spelletjes doen. Mijn jongens sliepen uit, renden direct na het ontbijt naar het zwembad en terwijl de helft van ons gezelschap in de andere safaritent nog bezig was met luiers en aankleedsessies, dronk ik cappuccino en las ik een boek op mijn veranda. We deden dingen met z’n allen en als twee gezinnen apart van elkaar. We hadden het allemaal bij ons; de peuter die ’s middags moe wordt en geen zin heeft om Venetië rond te struinen, meiden die willen knutselen bij de tent en zich irriteren aan vechtende jongens én puberende jongens die rondhangen bij het voetbalveld en druk zijn met meisjes in bikini’s. Hoe groot de verschillen ook waren, zowel klein als groot deed mee met de dansjes die het animatieteam ons leerde en at gulzig van de pasta die ’s avonds op tafel getoverd werd. De watermeloen, Nutella en salami waren niet aan te slepen en ik heb mijn banksaldo na thuiskomst nog niet durven checken. Wat het fijnste was aan onze glamping accommodatie? De douche en de airco! Zonder twijfel. Het kostte dan misschien wat, maar het was elke euro dubbel en dwars waard.

We zijn er bijnaaaa

En dan de terugrit van bijna 21 uur. Tegen elven ’s morgens vertrokken we uit Lido di Jesolo en dankzij veel oponthoud, waaronder een serieuze file bij München die ons ruim vier uur tijd gekost heeft, was het al snel donker en konden we een groot deel van de reis ruzieloos afleggen met snurkende kinderen. Tegen de tijd dat het merendeel van onze kinderen de vangrail ter hoogte van München had voorzien van een flinke plas - tot grote verbazing van de autobestuurders om ons heen overigens, die zich zichtbaar afvroegen hoeveel kinderen er nog uit ons busje tevoorschijn zouden komen - vertrokken ze één voor één richting dromenland. Ik snap nog steeds niet hoe het ons gelukt is zonder videoschermpjes, oortjes en goede muziek, maar we stapten vrolijk doch stijf het busje weer uit om half acht ’s morgens. We hebben het toch maar mooi geflikt met zijn negenen op een paar vierkante meter. Iedereen leeft nog en kijkt terug op een gezellige vakantie. Missie geslaagd!

En dan is het nu tijd voor mezelf ;-). De pasta eraf sporten, mijn nieuwsgierige vriendinnen bijpraten en mijn kantoor weer eens opzoeken. Ik heb er zin in.




Anderen lazen ook onze blogs over  accommodatie,  Italië,  glamping,  beleving,  camping,  kamperen,  kinderen,  samengesteld gezin,  vakantie,  verslag