“Je schuimt de straten af”
19 April 2017 Virginie
Alsof je door een monopolyspel wandelt. Je komt ze echt tegen: De Houtstraat, Zijlweg en Barteljorisstraat. De namen spreken niet alleen tot de verbeelding. Het zijn ook plaatjes van straten. Op deze lentezaterdag wandelden wij door een gezellig druk Haarlem, stad aan het Spaarne, stad van de oma van Hanneke en stad met een herinnering aan een van mijn eerste autovakanties. Laat ik met het laatste beginnen.
Als jongste in ons gezin zat ik ingeklemd tussen mijn zussen en moeder op de achterbank van een piepklein BMW-tje. De reis vanuit Brabant ging naar het verre Haarlem. Wiesje, een nicht van mijn vader woonde daar in een flat, spreek uit FfLAT. Drie hoog met wel zes trappen voordat je bij de voordeur kwam. Deze nicht was naar haar ‘strandhuisje’ in Bloemendaal aan zee en wij mochten als gezin in haar. . . . komt ie Fflat.
Een heus avontuur voor deze jongeling van, ik schat zo’n zes of zeven jaar (je moet dan wel bedenken dat dit eind jaren vijftig speelt van de vorige eeuw). Enfin, het volgepropte autootje had de wereldstad Haarlem bereikt zonder noemenswaardige kleerscheuren en stressravage. Maar hoe komen we nu bij de Fflat van nicht Wiesje. Het adres stond op een ansichtkaart die de postbode de vorige week bezorgd had. Op een willekeurige hoek van de straat wordt het vehicle geparkeerd en aan een passant (zo heet dat in stadse termen) vraagt mijn vader naar het adres van Wiesje. “Meneer: Waar is hier ergens de Sloddervosstraat?” De hulpvaardige Haarlemmer kijkt mijn vader verwonderd aan en zegt dat hij de stad goed kent maar helaas ons niet kan helpen. “Maar wacht ik vraag het de sigarenhandelaar wel.” Nadat ook deze is geraadpleegd komen we geen steek verder. Al ras ontstaat er een kleine volksoploop want de hulpvaardigheid kende geen grenzen. Nadat zo ongeveer een man (en vrouw) of 10 is geconsulteerd roept mijn moeder vanuit haar benauwde positie op de achterbank: “Laat die mensen het briefje eens lezen Harrie!” En daar kwam de oplossing: de Sloddervosstraat bleek de Slauerhoffstraat te zijn. Een kleine verlezing die je kunt hebben als je voor het eerst op vakantie gaat. Een geweldige herinnering aan Haarlem.
Terug naar de jongste lente. Een stadswandeling door Haarlem is zeer de moeite waard. Bij het VVV kun je een gegidste stadwandeling reserveren of zelf met een kaart en beschrijving gaan lopen. Wij kozen voor het laatste. Gelukkig dat je zo’n wandeling dan op eigen tempo kan doen en vooral dat je kunt stoppen en doorgaan wanneer je dat zelf wilt. Verrassingen zijn er dan en die mag je omarmen. Als absolute niet roker heb ik een aversie jegens sigarettenrook en sigarenrook. Aan de geur van pijptabak heb ik slechte herinneringen, dus je snapt dat een sigarenwinkel voor mij een soort van ‘no-go-area’ is. Alleen voor deze maak ik graag een uitzondering. Aan de Kruisstraat, die iets verderop Kruisweg heet, is gevestigd HHH of wel Havana House Haarlem. Een authentieke of misschien oubollige sigarenwinkel. De door mij verafschuwde geur lokte mijn blik naar binnen, ik zag de ‘humidor’ en moest hoe dan ook de drempel van mijn eigen weerstanden over. Een bijzonder gastvrije sigarenboer (excuses voor de term) maakte een praatje met ons, liet ons een foto maken en vertelde dat zijn zaak regelmatig door toeristen, zoals wij, werd bezocht. Een bezienswaardigheid die snel over het hoofd wordt gezien, die door het anti-rookbeleid in een kwade reuk staat, maar desondanks de moeite van het bekijken waard is. Dus wanneer je een keertje in Haarlem komt en eens wat anders wilt zien dan de bekend ‘highlights’ stap dan eens binnen bij (HHH instagram)
Nu ik toch bezig ben met het aanbevelen van winkelacties. De meeste curieuze winkel die ik heb gezien is die van ‘Meneer Paprika’. We liepen door de Koningstraat en op nummer 19 oogt een ietwat vervallen pand als een soort van ‘Malle Pietje winkel’. Op het moment dat de winkeldeur openging kwam er een gezellige muziek naar buiten die ons naar binnen lokte. Nieuwsgierig als we zijn drukten we de deur opnieuw open. We kwamen in een soort walhalla van ongeorganiseerde gezelligheid, ontspanning, drukte van belang, rommelige chaos die toch geregeld was. Een winkel van het prettige alternatieve soort. Geen poeha of design maar lampenkappen van de kringloop, winkelstellingen van veilingkisten en displays. Dat allemaal overgoten met een prettige saus van-ontspanning-en-laat-maar-gaan”. In zo’n sfeertje vergeet je dat je geen kind meer bent en wil je spelen en meedoen. Ouders zaten een kopje thee te drinken en hun kinderen vermaakten zich met tekeningen en spelletjes. Alles liep door elkaar en alles ging goed. Vanaf de trap zag ik dat het goed was en vooral dat het zo onbedoeld bedoeld was. Eigenlijk was onze dag in Haarlem al geslaagd. Van de stad zelf hadden nog maar weinig gezien. Maar wat maakte dat nog uit. . . .
Nog een klein stukje nog. Want niet alleen Monopoly speelt een rol in de binnenstad van Haarlem. Het lied van Rob de Nijs over een dame van bepaalde klasse kent zijn historie hier. In die bekende Barteljorisstraat staat een eerbetoon aan Malle Babbe. Een vrouw uit de tijd van Frans Hals (17de eeuw) die mentaal ziek was en toen voor gek werd versleten. Door Rob de Nijs werd zij neergezet als een prostitué. Feitelijk heette zij Barbara Claes en overleed in 1663 in het werkhuis in Haarlem. Dus niks duisters aan te beleven maar wel een aardig beeldje in de Barteljorisstraat.
Anderen lazen ook onze blogs over wandelen, Nederland, tips, bezienswaardigheid, Haarlem
Als jongste in ons gezin zat ik ingeklemd tussen mijn zussen en moeder op de achterbank van een piepklein BMW-tje. De reis vanuit Brabant ging naar het verre Haarlem. Wiesje, een nicht van mijn vader woonde daar in een flat, spreek uit FfLAT. Drie hoog met wel zes trappen voordat je bij de voordeur kwam. Deze nicht was naar haar ‘strandhuisje’ in Bloemendaal aan zee en wij mochten als gezin in haar. . . . komt ie Fflat.
Een heus avontuur voor deze jongeling van, ik schat zo’n zes of zeven jaar (je moet dan wel bedenken dat dit eind jaren vijftig speelt van de vorige eeuw). Enfin, het volgepropte autootje had de wereldstad Haarlem bereikt zonder noemenswaardige kleerscheuren en stressravage. Maar hoe komen we nu bij de Fflat van nicht Wiesje. Het adres stond op een ansichtkaart die de postbode de vorige week bezorgd had. Op een willekeurige hoek van de straat wordt het vehicle geparkeerd en aan een passant (zo heet dat in stadse termen) vraagt mijn vader naar het adres van Wiesje. “Meneer: Waar is hier ergens de Sloddervosstraat?” De hulpvaardige Haarlemmer kijkt mijn vader verwonderd aan en zegt dat hij de stad goed kent maar helaas ons niet kan helpen. “Maar wacht ik vraag het de sigarenhandelaar wel.” Nadat ook deze is geraadpleegd komen we geen steek verder. Al ras ontstaat er een kleine volksoploop want de hulpvaardigheid kende geen grenzen. Nadat zo ongeveer een man (en vrouw) of 10 is geconsulteerd roept mijn moeder vanuit haar benauwde positie op de achterbank: “Laat die mensen het briefje eens lezen Harrie!” En daar kwam de oplossing: de Sloddervosstraat bleek de Slauerhoffstraat te zijn. Een kleine verlezing die je kunt hebben als je voor het eerst op vakantie gaat. Een geweldige herinnering aan Haarlem.
Terug naar de jongste lente. Een stadswandeling door Haarlem is zeer de moeite waard. Bij het VVV kun je een gegidste stadwandeling reserveren of zelf met een kaart en beschrijving gaan lopen. Wij kozen voor het laatste. Gelukkig dat je zo’n wandeling dan op eigen tempo kan doen en vooral dat je kunt stoppen en doorgaan wanneer je dat zelf wilt. Verrassingen zijn er dan en die mag je omarmen. Als absolute niet roker heb ik een aversie jegens sigarettenrook en sigarenrook. Aan de geur van pijptabak heb ik slechte herinneringen, dus je snapt dat een sigarenwinkel voor mij een soort van ‘no-go-area’ is. Alleen voor deze maak ik graag een uitzondering. Aan de Kruisstraat, die iets verderop Kruisweg heet, is gevestigd HHH of wel Havana House Haarlem. Een authentieke of misschien oubollige sigarenwinkel. De door mij verafschuwde geur lokte mijn blik naar binnen, ik zag de ‘humidor’ en moest hoe dan ook de drempel van mijn eigen weerstanden over. Een bijzonder gastvrije sigarenboer (excuses voor de term) maakte een praatje met ons, liet ons een foto maken en vertelde dat zijn zaak regelmatig door toeristen, zoals wij, werd bezocht. Een bezienswaardigheid die snel over het hoofd wordt gezien, die door het anti-rookbeleid in een kwade reuk staat, maar desondanks de moeite van het bekijken waard is. Dus wanneer je een keertje in Haarlem komt en eens wat anders wilt zien dan de bekend ‘highlights’ stap dan eens binnen bij (HHH instagram)
Nu ik toch bezig ben met het aanbevelen van winkelacties. De meeste curieuze winkel die ik heb gezien is die van ‘Meneer Paprika’. We liepen door de Koningstraat en op nummer 19 oogt een ietwat vervallen pand als een soort van ‘Malle Pietje winkel’. Op het moment dat de winkeldeur openging kwam er een gezellige muziek naar buiten die ons naar binnen lokte. Nieuwsgierig als we zijn drukten we de deur opnieuw open. We kwamen in een soort walhalla van ongeorganiseerde gezelligheid, ontspanning, drukte van belang, rommelige chaos die toch geregeld was. Een winkel van het prettige alternatieve soort. Geen poeha of design maar lampenkappen van de kringloop, winkelstellingen van veilingkisten en displays. Dat allemaal overgoten met een prettige saus van-ontspanning-en-laat-maar-gaan”. In zo’n sfeertje vergeet je dat je geen kind meer bent en wil je spelen en meedoen. Ouders zaten een kopje thee te drinken en hun kinderen vermaakten zich met tekeningen en spelletjes. Alles liep door elkaar en alles ging goed. Vanaf de trap zag ik dat het goed was en vooral dat het zo onbedoeld bedoeld was. Eigenlijk was onze dag in Haarlem al geslaagd. Van de stad zelf hadden nog maar weinig gezien. Maar wat maakte dat nog uit. . . .
Nog een klein stukje nog. Want niet alleen Monopoly speelt een rol in de binnenstad van Haarlem. Het lied van Rob de Nijs over een dame van bepaalde klasse kent zijn historie hier. In die bekende Barteljorisstraat staat een eerbetoon aan Malle Babbe. Een vrouw uit de tijd van Frans Hals (17de eeuw) die mentaal ziek was en toen voor gek werd versleten. Door Rob de Nijs werd zij neergezet als een prostitué. Feitelijk heette zij Barbara Claes en overleed in 1663 in het werkhuis in Haarlem. Dus niks duisters aan te beleven maar wel een aardig beeldje in de Barteljorisstraat.
Anderen lazen ook onze blogs over wandelen, Nederland, tips, bezienswaardigheid, Haarlem
