Op vakantie met de elektrische auto - volwassen rijden, laden nog in de kinderschoenen
1 Februari 2024 Ruud
Wij rijden nu bijna een jaar, met heel veel plezier, een volledig elektrische auto, de Volvo XC40 Recharge. De auto rijdt zeer veilig en comfortabel, is voor ons ruim genoeg en in de winter hoeven we nooit te krabben of in een koude auto te stappen, mits we de verwarming op tijd aanzetten via de app.
Wij laden altijd via de laadpaal op de oprit, omdat de afstanden die wij rijden meestal niet verder gaan dan ongeveer de Nederlandse grens. Tot deze keer.
![Snelladen met de elektrische auto op vakantie]( "Snelladen met de elektrische auto op vakantie")
In januari gingen we op wintersport in Zwitserland. Het werd geen winterkamperen, maar een comfortabel appartement in Engelberg, centraal in Zwitserland, op een afstand van ruim 750 km. Een mooi avontuur van 1500km heen en terug opladen met de elektrische auto. Onze rit liep door Nederland, België, Duitsland, Frankrijk en tenslotte Zwitserland. Op die manier konden we genoeg ervaring opdoen met laden in verschillende landen. Omdat we niet wisten wat we konden verwachten zijn we steeds gaan laden als we nog ruim voldoende hadden om naar een volgende laadpaal te rijden (ongeveer 20%). We hadden drie verschillende laadpassen, e-Flux, ANWB en Greenchoice, een Visa creditcard en uiteraard een pinpas.
Spoiler alert: we hebben ze allemaal moeten gebruiken…
We vertrokken met een volle accu vanuit huis, hebben vier keer op de heenweg geladen, een keer bij het appartement, en nog vier keer op de terugweg. Misschien wat te vaak maar we kozen de veilige weg. Overigens hadden we de tijd, en de laadpauzes waren ook fijn als sanitaire pauze en om onszelf weer op te laden.
De Volvo gebruikt Google Maps voor de navigatie en geeft ook advies voor laadpunten onderweg als de lading onder een ingesteld niveau komt.
Onze eerste laadstop was onder Luik in België. Er zou een snelle laadpaal op korte afstand van de snelweg staan. Er was een tankstation, maar daar waren geen laadstations. Na enig zoeken stond die snelle laadpaal bij een afgelegen en verlaten garagebedrijf aan een drukke weg. Niet echt een aantrekkelijke of veilige plek om een halfuur stil te staan. Kaart één werkte hier niet, de e-flux kaart wel.
De volgende stop in Duitsland was wel bij een tankstation, we moesten goed zoeken naar het verborgen hoekje op de parkeerplaats waar twee laadpalen stonden, nummer één was defect. Hier deed de e-flux het ook, en een halfuurtje later konden we weer verder.
In Frankrijk zijn we twee maal gestopt, beide keren naast de snelweg bij een zogenaamde Aire, je kent ze wel, zo’n rustplaats met tankstation, restaurants, winkels en picknickplaatsen. Het gebied met laadpalen was goed aangegeven, netjes verzorgd en er waren zo’n twaalf oplaadpunten van Ionity. Zo zou het eigenlijk overal moeten zijn. Ook hier konden we de e-flux laadpas gebruiken.
![Laadstatus van onze Volvo]( "Laadstatus van onze Volvo")
Om weer te laden werden we in Zwitserland door Google Maps Basel ingestuurd, maar die laadpaal hebben we nooit gevonden. Genoeg reserve, dus geen laadstress, en de snelweg weer op. Gelukkig stond er een paar kilometer verder een bord langs de weg om aan te geven dat er vier laadpalen waren op de volgende parkeerplaats. Die borden hebben we daarna regelmatig gezien langs onze route, dus genoeg laadpunten in Zwitserland. Het lijkt er wel op dat de laadplaatsen afgesnoept zijn van de ruimte voor vrachtwagens, want wij stonden hier uiteindelijk krap tussen de vrachtwagens te laden. Overigens waren er twee stations defect en we konden hier niet terecht met de e-flux pas. Greenchoice werkte wel.
De garage bij ons Zwitsers appartement had op vrijwel iedere parkeerplaats een (traag) laadstation. Het laden kon je activeren door met je smartphone een QR-code te scannen en op de bijbehorende website je creditcard nummer op te geven. Dat was prettig, je auto bij het appartement laden tijdens het skiën.
Laden op de terugweg was vergelijkbaar, in Frankrijk prima laden en ontspannen bij de rustplaatsen langs de snelweg, in Duitsland eerst een kapotte laadpaal bij een restaurant, en daarna drie kwartier bij een bouwmarkt gestaan om op te laden.
De laatste keer opladen deden we bij het eerste Fastned station in Nederland, onder Maastricht. Van de vier plaatsen waren er twee bezet. De derde was defect, en om aan te sluiten bij de vierde moesten we achterstevoren schuin gaan staan om de kabel aan te sluiten.
Uiteindelijk hebben we veel geleerd van ons laad-avontuur. Zeker als je met de elektrische auto naar het buitenland reist, zorg dat je meerdere laadpassen hebt, een creditcard is ook handig. Rij je accu niet leeg, want een defect of bezet laadstation betekent dat je het verderop moet zoeken.
Het rijden met een elektrische auto is een fantastische ervaring. Het bereik zal steeds groter worden door de techniek. Maar de laad-infrastructuur moet nog grote stappen maken. Als de overheden en autofabrikanten zo inzetten op elektrisch rijden mag je toch verwachten dat de laad-infrastructuur gelijke tred houdt?
* Waarom zijn er (zoveel verschillende) laadpassen nodig? Waarom niet gewoon met pinpas betalen zoals overal bij benzinestations, supermarkten en winkels? Dat is toch de standaard?
* Waarom staan de laadpalen vaak op afgelegen, vrouwonvriendelijke plaatsen? Je moet de auto uit om aan te sluiten en te activeren, en je staat toch vaak een half uur te wachten.
* Waarom maken de laadstations niet een integraal onderdeel uit van ieder tankstation? Dan wordt het rijden van langere afstanden veel prettiger, meer betrouwbaar en voorspelbaar.
* Waarom is het vrijwel onmogelijk om met caravan of aanhanger elektrisch grotere afstanden te rijden? De combinatie is ideaal. Gewichtsverdeling, koppel, het klopt allemaal. Het bereik is wel minder zodat je vaker moet laden, maar er zijn maar weinig laadstations waar je zonder de caravan los te koppelen terecht kunt.
Anderen lazen ook onze blogs over elektrisch rijden, auto, laadpaal, snelladen
Wij laden altijd via de laadpaal op de oprit, omdat de afstanden die wij rijden meestal niet verder gaan dan ongeveer de Nederlandse grens. Tot deze keer.
In januari gingen we op wintersport in Zwitserland. Het werd geen winterkamperen, maar een comfortabel appartement in Engelberg, centraal in Zwitserland, op een afstand van ruim 750 km. Een mooi avontuur van 1500km heen en terug opladen met de elektrische auto. Onze rit liep door Nederland, België, Duitsland, Frankrijk en tenslotte Zwitserland. Op die manier konden we genoeg ervaring opdoen met laden in verschillende landen. Omdat we niet wisten wat we konden verwachten zijn we steeds gaan laden als we nog ruim voldoende hadden om naar een volgende laadpaal te rijden (ongeveer 20%). We hadden drie verschillende laadpassen, e-Flux, ANWB en Greenchoice, een Visa creditcard en uiteraard een pinpas.
Spoiler alert: we hebben ze allemaal moeten gebruiken…
We vertrokken met een volle accu vanuit huis, hebben vier keer op de heenweg geladen, een keer bij het appartement, en nog vier keer op de terugweg. Misschien wat te vaak maar we kozen de veilige weg. Overigens hadden we de tijd, en de laadpauzes waren ook fijn als sanitaire pauze en om onszelf weer op te laden.
De Volvo gebruikt Google Maps voor de navigatie en geeft ook advies voor laadpunten onderweg als de lading onder een ingesteld niveau komt.
Onze eerste laadstop was onder Luik in België. Er zou een snelle laadpaal op korte afstand van de snelweg staan. Er was een tankstation, maar daar waren geen laadstations. Na enig zoeken stond die snelle laadpaal bij een afgelegen en verlaten garagebedrijf aan een drukke weg. Niet echt een aantrekkelijke of veilige plek om een halfuur stil te staan. Kaart één werkte hier niet, de e-flux kaart wel.
De volgende stop in Duitsland was wel bij een tankstation, we moesten goed zoeken naar het verborgen hoekje op de parkeerplaats waar twee laadpalen stonden, nummer één was defect. Hier deed de e-flux het ook, en een halfuurtje later konden we weer verder.
In Frankrijk zijn we twee maal gestopt, beide keren naast de snelweg bij een zogenaamde Aire, je kent ze wel, zo’n rustplaats met tankstation, restaurants, winkels en picknickplaatsen. Het gebied met laadpalen was goed aangegeven, netjes verzorgd en er waren zo’n twaalf oplaadpunten van Ionity. Zo zou het eigenlijk overal moeten zijn. Ook hier konden we de e-flux laadpas gebruiken.
Om weer te laden werden we in Zwitserland door Google Maps Basel ingestuurd, maar die laadpaal hebben we nooit gevonden. Genoeg reserve, dus geen laadstress, en de snelweg weer op. Gelukkig stond er een paar kilometer verder een bord langs de weg om aan te geven dat er vier laadpalen waren op de volgende parkeerplaats. Die borden hebben we daarna regelmatig gezien langs onze route, dus genoeg laadpunten in Zwitserland. Het lijkt er wel op dat de laadplaatsen afgesnoept zijn van de ruimte voor vrachtwagens, want wij stonden hier uiteindelijk krap tussen de vrachtwagens te laden. Overigens waren er twee stations defect en we konden hier niet terecht met de e-flux pas. Greenchoice werkte wel.
De garage bij ons Zwitsers appartement had op vrijwel iedere parkeerplaats een (traag) laadstation. Het laden kon je activeren door met je smartphone een QR-code te scannen en op de bijbehorende website je creditcard nummer op te geven. Dat was prettig, je auto bij het appartement laden tijdens het skiën.
Laden op de terugweg was vergelijkbaar, in Frankrijk prima laden en ontspannen bij de rustplaatsen langs de snelweg, in Duitsland eerst een kapotte laadpaal bij een restaurant, en daarna drie kwartier bij een bouwmarkt gestaan om op te laden.
De laatste keer opladen deden we bij het eerste Fastned station in Nederland, onder Maastricht. Van de vier plaatsen waren er twee bezet. De derde was defect, en om aan te sluiten bij de vierde moesten we achterstevoren schuin gaan staan om de kabel aan te sluiten.
Uiteindelijk hebben we veel geleerd van ons laad-avontuur. Zeker als je met de elektrische auto naar het buitenland reist, zorg dat je meerdere laadpassen hebt, een creditcard is ook handig. Rij je accu niet leeg, want een defect of bezet laadstation betekent dat je het verderop moet zoeken.
Het rijden met een elektrische auto is een fantastische ervaring. Het bereik zal steeds groter worden door de techniek. Maar de laad-infrastructuur moet nog grote stappen maken. Als de overheden en autofabrikanten zo inzetten op elektrisch rijden mag je toch verwachten dat de laad-infrastructuur gelijke tred houdt?
* Waarom zijn er (zoveel verschillende) laadpassen nodig? Waarom niet gewoon met pinpas betalen zoals overal bij benzinestations, supermarkten en winkels? Dat is toch de standaard?
* Waarom staan de laadpalen vaak op afgelegen, vrouwonvriendelijke plaatsen? Je moet de auto uit om aan te sluiten en te activeren, en je staat toch vaak een half uur te wachten.
* Waarom maken de laadstations niet een integraal onderdeel uit van ieder tankstation? Dan wordt het rijden van langere afstanden veel prettiger, meer betrouwbaar en voorspelbaar.
* Waarom is het vrijwel onmogelijk om met caravan of aanhanger elektrisch grotere afstanden te rijden? De combinatie is ideaal. Gewichtsverdeling, koppel, het klopt allemaal. Het bereik is wel minder zodat je vaker moet laden, maar er zijn maar weinig laadstations waar je zonder de caravan los te koppelen terecht kunt.
Anderen lazen ook onze blogs over elektrisch rijden, auto, laadpaal, snelladen
